donderdag 8 mei 2014

Lieve Sander.


Lieve Sander,

Het is nu iets meer dan 10 maanden geleden dat jouw lichaam het leven voor gezien hield. Het leven én je lichaam jóu in de steek lieten. En niet meer dan normaal; ik mis je.

De ziekte en strijd die jaren duurde, voelt nu als een korte tijd. Het gevoel dat je uit het leven bent getrokken op een zeer oneerlijke manier doet pijn. Life is unfair, i know. Jij bent daar een voorbeeld van. Voor mij. Iedereen heeft een voorbeeld van de zwarte en oneerlijke zijde van het leven. Iedereen kent of weet wel iemand waarvan hij/zij zegt; godverdomme. Juist.

Maar het feit is en blijft dat je hier niet meer te bewonderen bent. Ik betrap mezelf er soms op dat ik je nog zoek. Dat ik je maar hoef op te bellen en dat ik dan je stem hoor. Maar helaas. Voordat ik mijn telefoon uit mijn zak haal, weet ik al genoeg. Voordat ik met mijn hand naar mijn zak ga al. Ik bedoel hier uiteraard mijn broekzak mee, viespeuk. Het is over. Voorbij. De strijd die je gestreden heb was een harde. Maar het is over. Je hebt nu rust. Oneerlijk, dat wel. En het klopt niet. Bla bla.

Ik voel me onrustig. Er gebeuren hier dingen waarvan ik het niet mee wil maken. Dingen die ik het liefst in een lege fles wijn wil proppen die ik dan heel ver de zee in gooi. Het liefst met een steen eraan. Dat zinkt. Doei.
Helaas. Ik zal heel eerlijk zijn tegen je, San. Ik geloof niet in het-na-de-dood shit. De kanker heeft het van jou gewonnen. En jij hebt verloren. Oneerlijk als het is. Het is zo. Het doet pijn om te weten dat er in de toekomst gebeurtenissen zullen zijn, waar jij de grote afwezige bent. Ik maak me er soms druk over. Maar je zult er niet zijn. Dat is zeker. Nergens. We kunnen het niet mooier maken dan dat het is. Dus waarom zouden we dat doen?

Je ex schrijft een boek. Over bloemetjes op Hawaii, het afscheid nemen van haar partner, van jou. Ik noem het geen afscheid nemen, ik noem het in de steek laten. En dat mag iedereen weten. Als je zo lang bij elkaar gebleven bent, de dingen die jullie hebben meegemaakt, dan ga je niet weg. Dan houd je elkaars hand vast. Tot de laatste minuut, de laatste seconde, het laatste woord en de laatste blik in elkaars ogen. Ik weet ook wel dat jij het haar misschien niet heel makkelijk hebt gemaakt. Maar wat  kon je anders? Je ging dood. 6-9 maanden zeiden ze tegen je. That’s all. ‘Sorry Mr. Ep, this is it’.
Het in de steek laten was de druppel. Zij op Hawaii, jij hier beneden in de kamer op een ziekenhuis bed. Ze kon je beter over laten gaan vanaf Hawaii. ‘Bullshit!’, zei je. ‘Bullshit’ zei iedereen die ik sprak. En weet je? Bullshit it is. Toen, nu en in de toekomst ook. Zij zal vast hele mooie woorden hiervoor hebben. Ik hoef ze niet te horen. Laat dat maar aan andere mensen over. Het boek geef ik geen enkele credit. Niks. Ik geloof er niet in.
Zou er bijvoorbeeld in staan dat ze, voordat ze weg ging, jou heeft beloofd om terug te komen voor de crematie? Dat ze daar een goede verzekering voor had afgesloten? Maar dat ze toch in Hawaii maar besloot om dat niet te doen? Dat jij toen aan haar had verteld dat je geen contact met haar meer wilde? In de laatste dagen dat je nog leefde, liever maar met échte vrienden en je familie wilde zijn? Ik weet het antwoord wel. Jij ook.

Mocht ik het ooit te lezen krijgen, zal ik mijn mening delen met je. Het belooft niet veel zoets.

Voorlopig niet. Je bent nog maar 10 maanden bij ons vandaan. De 10 maanden zijn razendsnel gegaan en dus is de pijn nog pijnlijk. En vers. Ik kan het tenslotte ook niet helpen dat ik je mis. Naast dat je mijn broer bent, ben je ook mijn broeder. Ik hou van je. Dat is voor altijd.

X Gaspi.

32 opmerkingen:

  1. He Jasper,
    Ik ga hem denk ik wel lezen. Ben zeer benieuwd hoe iemand dit gedrag/deze denkwijze voor zichzelf kan verklaren.

    gr Thom

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Download het boek dan illegaal zodat deze feeks geen geld krijgt voor haar hobby project op Hawaii.

      Verwijderen
    2. Na haar optreden gisteravond heb ik er geen behoefte meer aan om haar kant van het verhaal te lezen/horen.

      gr

      Verwijderen
    3. ze ging er kapot aan maar leeft nog hij ging er echt kapot aan .natuurlijk was het niet meer de man waar ze verlieft op werd niemand is dat die die ziekte krijgt maar houden van zit in je hart .hopelijk overkomt het haar ook dat ze zwaar in de steek gelaten word op het moment dat je iemand juist zo hard nodig hebt.ze is geen slachtoffer van zijn ziekte ze maakte hem nog zieker

      Verwijderen
  2. Vreselijk! Geen goed woord voor haar over. Besteed alsjeblieft geen tijd aan haar, maar aan je familie, jullie verdriet en de mooie herinneringen die jullie met hem hebben. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo Jasper,

    Ik heb een stukje in de AD gelezen, het heeft veel emoties in me los gemaakt.

    Wil dan ook jou en je familie heel veel sterkte wensen.!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tien maanden geleden nog maar? Tjonge...dan zal zo'n boek hard aankomen bij de nabestaanden. Ik zou het niet lezen als ik jullie was. Ik las over het boek -ga het niet kopen- en hoop dat als iemand het koopt ze het geld tenminste overmaakt aan n stichting voor mantelzorgers en anderen die het wel volhouden. Sterkte nog

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel veel sterkte! Respect voor je.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Veel sterkte. Je hebt groot gelijk dat je op deze manier van je laat horen.

    Ik zat me hardop af te vragen wat "rust in vrede" nog te betekenen heeft. Het laatste wat je een dierbare nog kunt wensen. Dat wordt zó geschonden. Alsof hij nog niet genoeg heeft geleden, dit is een trap na voor Sander en jullie als familie.

    Niemand ontkent dat zij het ook zwaar heeft gehad. Maar ongelooflijk, hoe ongepast dit is. Ze had haar verwerkingsproces maar beter voor eeuwig op Hawaii kunnen blijven doorstaan. Al deze media aandacht, dat boek, het is zo niet-nodig. Exploitatie en vergoelijking van eigen wangedrag.

    Wens haar veel karma toe. Sander r.i.p., ik hoop maar dat je er niks van meekrijgt.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Heel veel sterkte toegewenst. Ik zou woedend zijn, dus vind je reactie des te knapper en sterker. Ik hoop dat het allemaal snel voorbij waait.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik vind het heel knap wat je hier geschreven hebt, je gevoelens geuit...
    Wat zij daarentegen geschreven heeft sorry...kan maar aan 1 woord denken.. Bullshit..
    Dit doe je niet, nooit, never...
    Veel sterkte, voor jou, je familie, aan iedereen die hem écht graag gezien heeft !!!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Van mens tot mens Jasper, empathisch, een vreemde maar met een brok in mijn keel en een traan in mijn oog. Negeer het onmenselijke, het is je gedachten niet waard. Laat al je energie en liefde voor je broer aan mooie herinneringen besteed zijn. En weet dat je niet, dat je nooit alleen bent in deze wereld. Dat je verdriet wordt gedeeld.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat een heks ja. Vreselijk. Kan er geen respect voor opbrengen. Gisteren Late night gekeken en zat me echt op te vreten op de bank.. Veel sterkte voor jou en je familie!!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat een naar mens. Is enkel met zichzelf bezig. Mediageil!
    ze heeft geloof ik zelf niet helemaal in de gaten wat ze losmaakt bij anderen....ze had wel een kaartje gestuurd......
    Sterkte met de verwerking...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wow wat een prachtig maar in en in triest blog. Je hebt me tot in het hart geraakt met je woorden. Jaren geleden liet mijn partner me in de steek omdat hij er niet voor gekozen had om verder te moeten leven met een gehandicapte vrouw. Alsof ik er wel voor had gekozen om in een verpleeghuis te belanden op mijn 30ste. Zoals ik bij Rtl nieuws al schreef medelijden mag nooit de hoofdreden zijn om bij iemand te blijven. Maar toen ik je ex-"schoonzus" daar zag zitten en haar alleen over zichzelf hoorde praten en zichzelf als slachtoffer naar voren schoof werd ik letterlijk kotsmisselijk! Ik hoop dat jullie de kracht hebben door te kunnen gaan en om als gezin, familie en vrienden Sander te blijven herinneren zoals jullie hem kennen en niet zoals hij voor heel Nederland werd afgeschilderd! Blijf dicht bij elkaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik ken lideweij nog van onze middelbare schooltijd
    Het verlies van een kind, broer of geliefde is een gevoel dat niet te meten is
    Jarenlang samen vechten en dan jezelf verliezen is heel begrijpelijk
    Een partner leeft anders mee dan een moeder of broer of goede vriend
    Voor iedereen is het gevoel persoonlijk
    Wat haar redenen ook waren vergeet niet dat tijdens de laatste weken veel mensen hun geliefde overlaten omdat ze niet overweg kunnen met de emoties van een geliefde die sterft
    En daar moet iedereen vrij in kunnen zijn

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Jasper, beste Arnhem Meisje,

      Ik kende Sander, noch de ex van je broer niet. Wat moet het voor jou, voor jullie allemaal, intens vreselijk zijn. Jasper, wat heb je je gevoelens ontzettend mooi verwoord - petje af...!

      (Wat een mooie broer ben jij..!)

      Waarom ik dan toch begonnen ben hier wat te schrijven? Een wildvreemde aan iemand die zijn broer heeft moeten opgeven. Aan ouders die hun zoon, grootouders die hun kleinzoon hebben moeten overleven. Vreselijk. Natuurlijk heb ik geen woorden. Maar toch schrijf ik hier... Waarom?

      ... Ik weet echt niet hoe ik of wat ik moet zeggen, als ik al iets kan of mag zeggen, want nogmaals, wie ben ik?

      Ik heb geen mening, geen vooroordeel. En natuurlijk ben ik op jouw blog beland via de landelijke media. En heb ik je harte kreten mogen lezen, dankzij (ondanks?) de media-aandacht die je "ex-schoonzus" voor haar boek heeft gekregen. Dezelfde aandacht die ook ik ontving met gefronste wenkbrouwen. Het zette me aan het denken.

      Wat een vreselijke beslissing, zo net voor het eind, terwijl je broer nog zijn zwaarste gevecht ging leveren. Wat beweegt iemand. Dat is altijd een vraag, waarop ik, waarop jij, en waarop niemand het antwoord op weet. Wat heeft er zich voorgevallen, hoe tragisch ook, of futiel, zeker als je dat vergelijkt met je broers strijd...

      Ikzelf heb als vers "familielid" de vader van mijn (later) ex zien aftakelen door een hersentumor. Maar juist omdat ik een "vers" familielid was, heb ik tenenkrommend aanschouwd hoe vreemd mijn nieuwe schoonfamilie omging met zijn aftakeling en later zijn overlijden. Terwijl duidelijk was, dat hij binnen enkele maanden (weken) zou overlijden, moest en zou mijn ex een maand vakantie in Australie vieren. Ik kon haar niet op andere gedachten brengen. ("hier krijg je later spijt van")

      Zijn laatste dag hier op aarde, was ik "ingeroosterd". Als een roepende in de woestijn "maar jongens, willen jullie er niet bij zijn?", werd mijn smeekbede weggehoond met "dit gaat nog maanden duren". Ik heb achteraf genoten van de kleine momenten met mijn schoonvader. Zeker die laatste dag. Ondanks alles hebben we zelfs nog gegrapt. Ik zei hem dat als hij dan terugkwam, neerdaalde, hij beter op mijn linkerschouder kon landen omdat mijn rechterschouder toen pijn deed. "Geloof je dat dan?" Met wegzakkende, maar immens intelligente en vermakende ogen keek hij mij toen aan.

      Een paar dagen ervoor was zijn eigen scheerapparaat kapot gegaan (net te vroeg om niet meer "nodig" te zijn) en dus scheerde ik hem met die van mij. Goed schoon houdend. Ik poetste zelfs stiekem zijn tanden. Hij genoot er zichtbaar van. Een soort van een dagelijkse opknapbeurt.

      Zo ook die laatste dag, tussen het wegzakken en slapen door. In stilte bracht ik die dag bij hem in de buurt door. In golven zwol het snurken aan en nam het af. Als hij een beetje bij was, hield ik zijn hand vast en keek ik em (mannelijk, maar) liefdevol aan. En dan begon het snurken weer, waardoor ik me weer terugtrok. Eén keer liep ik te snel weg, waardoor ik achter me ineens "Fijne vent!" hoorde roggelen. Het waren zijn laatste woorden. Niet aan zijn kinderen, maar aan de vriend van mijn enige dochter, die op dat moment gewoon op haar werk was.

      Maar waarom schrijf ik dit toch? Om jou, Jasper, dit te vertellen? Een ervaring van een wildvreemde, terwijl jijzelf nog volop in rouw en onbegrip bent?

      --- deel 1

      Verwijderen
    2. --- deel 2

      Hoe kort het stukje van Arnhems Meisje is, waardoor haar laatste zin wellicht gevoelloos en bot op jou overkomt, ze heeft wel een punt. Het rotte is dat niemand zich in andermans gevoelens kan verplaatsen - en ik zeker niet in die van jou.

      De ex van je broer heeft zichzelf net voor het eind verloren, en daardoor ook jullie. Wat wij allemaal niet weten - niet mogen weten en niet hoeven te weten - door wat voor vreselijke hel "die twee" zijn gegaan tijdens het jarenlange gevecht van je broer. Die twee, achter gesloten deuren.

      Maar zij moet ook mogen leven. En inderdaad, voor jou staat je broer centraal. En is jouw (jullie) pijn onmetelijk. Vergeet alleen alsjeblieft niet die van haar. En ja, ik weet het, zij gooide de handdoek in de ring. Boosheid. Onbegrip. Jullie letterlijk achterlatend. Je broer, die zonder haar zijn doodstrijd heeft moeten leveren.

      De strijd, waarvoor zij de energie niet meer kon opbrengen. Triest. In en in. Los van haar karakter, los van of jullie elkaar liggen (voorheen?). Met een brok in mijn keel zag ik jullie vreselijke situatie voor me. Het intense verdriet, maandenlang, en ook de boosheid en onbegrip voor haar verlaten.

      Naar Hawaii of all places. Waarnaar ikzelf zeker vijf keer ben geweest, omdat ik in Los Angeles hebt gewoond en ik vlieguren moest maken, waanzin. Hawaii - er is niets daar, dat authentiek is. Een grote poppenkast.

      Maar misschien had zij dat nu juist nodig. Ook zij is jarenlang door een hel gegaan. Ook zij moet nog wat van haar leven maken, zonder je broer. Ook zij mag geluk vinden. Tijdens de jaren voordat ze met die handdoek gooide, heeft zij meer dan jullie in een hel geleefd. Zij heeft geen alleenrecht, maar lieve Jasper, jullie ook niet. En ja, hij is jouw broer. En ja, met een brok in mijn keel denk ik ook aan jouw ouders, die hun fijne sterke zoon hebben moeten begraven. Maar ook zij heeft samen met jullie het recht te voelen. Te rouwen op haar manier. Hoe zweverig of mediageil dan ook.

      Waarom ik dan toch schrijf?

      Zodat jij hopelijk mede door mijn woorden aan alles die draai kan geven, waardoor jullie in alle rust (zonder mediaaandacht!) met zijn allen dit immense verlies een plek kunnen geven. En hopelijk samen met haar, als jullie voorheen haar wel aardig vonden of begrepen.

      Heel veel sterkte, liefs, Lars

      Verwijderen
    3. Mooi stuk Lars.

      Zat met kromme tenen naar ´Late night´ te kijken. Je laat iemand in die situatie niet in de steek. Later beseffend dat ik gelukkig nooit in die situatie ben geweest en dan ook niet eerlijk kan oordelen over iemand die wel in die situatie is geweest.
      De relatie van een broer of ander familielid lijkt mij anders dan van een partner. Zou mijn echtgenote, de moeder van mijn kids nooit in de steek laten en toch ontsporen relaties, zelfs op deze vreselijke momenten. Wil geen oordeel vellen over haar vertrek.

      Anders is het om het van je af te schrijven, zo kort na het gebeuren. Gedurende het rouwproces waar familie en vrienden nog volledig inzitten. Voor je eigen beleving of voor financieel gewin. Je kan het van je afschrijven en het nooit publiceren. Hoeveel brieven zijn nooit verstuurd ?
      Zou me doodschamen. Kan het gevoel van de familie inzake de exploitatie van hun geliefde erg goed begrijpen. Begrijp niet dat de omgeving van deze dame haar hier niet beschermt en haar overtuigt dat uitgave van dit boek wellicht op een heel ander moment en misschien wel nooit verstandig is.

      Verwijderen
  17. Lars, wat een mooie woorden!
    6 jaar geleden heb ik mijn partner bijgestaan toen zijn terminaal zieke moeder aan kanker is overleden
    Helaas heb ik haar maar 10 maanden mogen meemaken, maar het waren 10 zware maanden
    De laatste 3 weken merkte ik dat haar mam en kinderen steeds meer afstand namen en weinig langskwamen in de hospice waar ze verbleef
    Ze was snel vergeten, alle persoonlijke spullen werden al weggegooid tijdens haar laatste dagen hier op aarde en sieraden foto's volgden in de weken na de uitvaart
    Begrijp heel goed hoe zwaar het moet zijn voor de ouders en broer van Sander maar terwijl jullie savonds in jullie eigen verdriet zaten was lideweij machteloos en die kon niet de deur achter zich dicht trekken en de ziekte even vergeten of haar geliefde terug krijgen hoe hij was voor het vreselijke nieuws dat het einde naderde
    Als ik je blog lees, denk ik dat de pijn niet echt in het vertrek zit want waarom jezelf verloochenen of de schijn hoog houden voor de buitenwereld
    Ik heb het gevoel dat jullie angst zit in het verhaal, hoe jullie broer en zoon tentoongesteld word in een boek
    Heb het verhaal niet gelezen maar hoop dat het respectvol geschreven is met haar ware gevoelens en dat het verhaal zo mooi is dat jullie geweldige Sander op het voetstuk blijft staan waar jullie hem hebben geplaatst en hij hoort te staan

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik heb het boek gelukkig wel gekocht en gelezen. Ik snap en respecteer haar keuze, maar dit komt ook door mijn eigen situatie. Daarin zitten een aantal parallellen.
    Er zullen altijd 2 meningen over dit onderwerp zijn en die respecteer ik. Respecteer haar keuze aub ook. Zij heeft dit niet voor de lol gedaan.
    Sterkte met jullie verlies. Dit had - als ze wel was gebleven - niet minder geweest voor jullie.
    Maar denk eens in hoe het leven na zijn dood er voor haar uit had gezien...
    Was iedereen er voor ook haar geweest zoals zij 6 lange jaren iedere dag er voor Sander is geweest?

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Hele late opmerking maar ik heb ook zo een verhaal. Ernstig ziek in 2010 maar man wilde bij me blijven alleen werkte hij 60 uur,ging naar vrienden etc terwijl ik 20 uur in bed lag te lijden. Omdat ik zo weinig aandacht kreeg en hij altijd boos werd als ik niet kon eten en ziek in bed lag ging ik het intetnet op en kreeg een relatie. Ik heb 4 jaar met de telefoon in mijn hand gezeten terwijl man weg was en ook in de weekeinden. Eerlijk gezegd had ik gewild dat mijn man me in 2010 al verlaten had maar hij hield nog van me. En ik van hem. In 2017 escaleerde de boel echt en was het voor mij niet meer te harden die ziekte en in 2019 is hij bij me weggegaan. Iets wat hij 9 jaar eerder had moeten doen. Ik ga naar mijn einde toe,hij heeft een baan vrienden en een lekker leven. Ik heb spijt dat ik hem niet weggestuurd heb. Adriana.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. oh ja,ik zou er zelf ALTIJD voor mijn man zijn als hij ziek was geworden,ik zou zijn kont nog wel afvegen bij wijze van. Ik zou hem nooit in de steek hebben gelaten. Nooit.

      Verwijderen